Gesret method : Mexico, tweede reis

Verslag van de tweede opleiding

Het is een feit , 12 extra practici zijn opgeleid in Mexico, plus één van de vorige stage die benoemd is tot formateur.
Ik heb het reeds eerder gezegd dat het nog niet gedaan was...... ze zijn nu met 19. 

Zoals de vorige keer zal ik nu ook verslag uitbrengen, vergezeld van enkele nieuwe foto's.

Vertrokken op 17 april 2000, na een bewogen reis (5 uur vertraging) arriveerden wij in Mexico, doodop, maar gelukkig. De passage door de douane en de recuperatie van de bagage was reeds routine zodat we snel aan de uitgang stonden. Ik herkende direkt een bord met "Jacques Gesret" gedragen door een kleine lachende man. Dr. Landazuri en zijn vrouw stonden ons zoals voorzien op te wachten. Een hevige "abrazo" voor de aanwezigen en dan per auto op weg naar Cuernavaca (neen niet geradbraakt zoals men zou denken, maar op zijn azteeks:"net als over water").
De vermoeidheid, geholpen door een zachte wagen deden me vlug in een onweerstaanbare slaap vallen, wat ervoor zorgde dat ik geen tijdsbesef had van de reis. Aangekomen op de plaats van de opleiding, in een beboste zone, zijn we onmiddellijk in bed gedoken. De volgende ochtend, met een leuke ambiance, kregen we een uitgebreid ontbijt en maakten we kennis met de cursisten. Vervolgens beslisten we om de cursus in open lucht op het terras te geven, gezien de milde temperatuur en het zonnetje dat een  mooie lentedag aankondigde.

Uitleg op drie etages

Na één uur theoretische uitleg en het beantwoorden van veel vragen zijn we gestart met het bestuderen van de praktijk in een totaal ontspannen sfeer (eigenlijk niet voor iedereen).Zo hebben we gans de ochtend gewerkt, tot om twee uur in de namiddag de honger ons aan tafel lokte.

	Een speciale hommage aan onze drie kokkinnen die zich gedurende drie dagen hebben beziggehouden om twintig hongerige magen te vullen.

Het werk werd hervat met een interese die het ongeduld dicht benaderde. Omdat de studenten zo talrijk waren, was Rogério Aranda, die 6 maanden eerder bij de eerste opleiding gevormd was, mij komen helpen. Ik moet toegeven dat, toen ik hem zag werken...dacht dat ik mezelf bezig zag! 
Hij heeft perfect mijn technieken aangenomen en wist ook perfect hoe hij ze moest aanleren aan de studenten.  
Zijn hulp was enorm precies tijdens de ganse opleiding, waardoor ik aan het einde van de sessie besloot van hem te benoemen tot docent, en hem tot zijn grote verbazing een certificaat te overhandigen.

In een klein hoekje met wat schaduw......gezien de zon nogal serieus begon te branden, zie je Rogério in volle aktie tijdens een demonstratie voor zijn groep studenten.

Deze drie dagen zijn verlopen in een sfeer van zorgvuldig werk, waaarbij we een groot aantal astmatici (echte en valse) hebben gezien en patiënten met problemen van het immuunsysteem. De vraag was groot, zodat ik op een dag zelfs twintig patiënten heb gezien. Vervolgens hebben we de groep in twee gesplitst, voor Rogério en mij, waarbij we controleerden of alles goed werd uitgevoerd. 

Op het einde van de laatste namiddag kon ik dan ook aan alle deelnemers de certificaten overhandigen . 
Het was een moment met sterke emoties, waarbij iedereen probeerde zijn tranen te bedwingen tijdens de l'abrazo en het applaus. Het maakte deel uit van en intens genoegen dat ik ondervond, omdat ik mij één van hen voelde omdat zij nog gevoelens uitdrukken die echt zijn zonder valse schaamte

 

De komplete ploeg practici (links) en rechts met onze kokkinnen, Lucia onze tolk uit Frankrijk, en mijn "Doudoue". Er werden hechte affectieve banden gesmeed, en zoals men mij gezegd heeft toen men mij de hand schudde:"Ik zal de beste van uw practici worden". Ik heb er geen twijfels over.

Na het beëindigen van de opleiding haddenwe wel wat recht op vrije tijd en gingen we de regio bezoeken.  
Nadien moesten we weer naar Huixquilucan waar verschillende werkdagen ons stonden te wachten. 
We werden opgewacht en meteen uitgenodigd op een communiefeest van twee jonge meisjes. Een warme ambiance en eten vergezled van Tequila en Corona (nodig om de sterke pepers te verteren) werden ons aangeboden.
Alle kinderen waren in onze direkte omgeving; ze wilden Franse woordjes leren, dansen, ze plakten zich aan ons en wilden spelletjes spelen.

Niets dan vragen !	Nieuw danspasje
Franse les	Gelukkig moment
Ernstig blijven ?	Onmogelijk !

Ik heb ook de kinderen teruggezien die we tijdens onze eerste reis verzorgd hadden. Ze stellen het wel en hebben niet de minste astmacrisis gehad sinds zes maanden. 
We hebben ook soliede projecten opgebouwd voor de toekomst, en iedereen heeft daarin zijn rol bepaald om dit te realiseren. Maar dat moet nog een verassing blijven.....waarvan ik hoop dat ik die op deze site binnen afzienbare tijd kan aankondigen! 

Nu wacht ik ongeduldig op de volgende reis die we alweer aan het organiseren zijn.